Pazar sabahı uyandığımda Eskişehir griye teslim olmuştu. Şehir merkezine hakim olan yağmur ve o tanıdık kara kış soğuğu, insanın enerjisini daha evden çıkmadan tüketmeye yetiyordu. Ama, o gri bulutların arkasında bir yerlerde hala sonbaharın saklandığını biliyordum. Plan belliydi: Yağmurdan kaçacak, rotamızı daha ılıman, daha "bizden" bir iklime çevirecektik.

İstikamet; yağış ihtimalinin çok daha düşük olduğu, bizim deyimimizle o "kutsal topraklar": Orta Sakarya Vadisi.

Bir Mikroklima Masalı

Sündiken Dağları ile Bolu-Göynük Dağları’nın arasında kıvrılan, ortalama 200 metre rakımda akan Sakarya Nehri, sadece suyuyla değil, yarattığı mikroklima ile de bir sığınak gibi. Şehir merkezinde ağaçlar çoktan yapraklarını dökmüş, dallar kışın o metalik soğuk rengine bürünmüşken; vadiye indiğimizde bizi bambaşka bir dünya karşıladı.

Neon Sarılar ve Kış Yeşili

Rotamız, bölgenin en güzel, en ruhlu köyü olan Mayıslar Köyü’nden başladı. Ankara sınırındaki Yenice Köyü’ne kadar Sakarya Nehri kıyısında uzanan indili çıktılı bu hat boyunca yol almak, sanki mevsimler arasında bir zaman yolculuğu yapmak gibiydi.

Etrafımızda kış yeşillerinin arasına saklanmış, doğanın son hediyesi gibi parlayan o neon sarı yapraklar... Şehirde çoktan vedalaştığımız sonbahar, burada bizim için son bir gösteri yapıyordu.

Oksijenin Doğurduğu Taze Hava

Dönüş yolunda gökyüzü bize küçük şakalar yapmayı ihmal etmedi; hafif bir yağmur atıştırmaya başlasa da bu bizi yıldırmadı, aksine keyfimize keyif kattı. O yağmurun toprakla buluştuğu an ortaya çıkan koku ve vadinin o yumuşak, oksijen dolu taze havası ciğerlerimize dolduğunda şunu hissettim: "İyi ki buradayız."

Yağmurlu ve kapalı diye evde geçirilebilecek sıradan bir Pazar gününden; kısa ama renkli, ıslak ama huzurlu, harika bir anı çıkartmayı başardık. Sonbahara veda etmek için daha güzel bir yer olamazdı.

Güle güle sonbahar, seneye yine o sarı yaprakların altında buluşmak üzere...